De voorruit van mijn auto ziet eruit als een dichtgevroren meer. Bij het uitademen lijkt mijn adem wel op de rook van een haast uitgedoofde vulkaan. De winterhandschoenen zijn van zolder gehaald. De opkomst is minimaal vandaag, het is geen verassing dat Post, mijn enige maatje vandaag, te laat is. De route gaat over de witbevroren brug richting de trekkade. In plaats van hard bevroren, is het pad op de dijk toch flink blubberig. Bij de Kwakel aangekomen verrichten we nog een goede daad door Tom met zijn rolstoel de steile Kwakelbrug op te duwen (tenminste dat waren we van plan maar iemand is ons net voor). de meerkoeten duiken van schrik het koude water van de Vlaardingervaart in, als Post en ik in een razend tempo het sompige Schapenpad over denderen. Via Schipluiden rijden we richting den Hoorn waar we achter het Paardenpad diverse nieuwe paadjes ontdekken en diverse keren een heuse heuvel beklimmen. De mensen, zelfs die met honden, zijn opmerkelijk vriendelijk vandaag. Door het warme winterzonnetje en diepblauwe lucht lijkt de wereld net een ansichtkaart, we stoppen dan ook diverse keren om dit vast te leggen op de gevoelige plaat. Bij het Vockestaertpad slaan we linksaf en met de fiets in de hand lopen we over een drijvend voetpad onder het spoor, Schiedam-Delft door, terwijl de intercity naar Amsterdam over ons heen dendert. Eenmaal onder het spoor door is de trein al een kilometer verder en heerst er stilte. Uit de wind en in het steeds warmer wordende zonnetje is het goed toeven in de polder. In de verte zien we de Kandelaarbrug. Om deze te bereiken moeten we ons eerst over een manshoog hek werken daarna rest ons nog 2 kilometer sompig weiland met diepe tractorsporen. Wetende dat hier niet veel MTB’ers zijn geweest en dit wel eens een Strava KOM kan opleveren, kan ik me een soort van motiveren om Post bij te houden, wel met een hartslag van 160.
De koffietent langs de Schie is nog dicht dus we doen nog wat nieuwe leuke paadjes langs de Sweth. Post lijkt niet te merken dat het hier super sompig is, ik kan hem hier echt niet meer volgen. De koffie bij ‘t Schielicht smaakt prima, net als de bokkepoot en het appelgebak. In de Broekpolder sluiten we aan bij een groep wielrenners die als oma’s de bochten ronden maar ons tot Maassluis wel lekker uit de wind houden. Een hoop nieuwe paadjes vandaag en het mooie weer maakte het vandaag weer een topdag. Post bedankt voor de gezelligheid.
