Dikke pakken sneeuw torenen boven de zijkanten van de weg uit, het dak van ons appartement kreunt onder de lading sneeuw die het nauwelijks kan dragen, zelfs de dikke takken van de bomen bezwijken haast. De winterzon heeft het spleetje tussen de gordijnen van onze slaapkamer gevonden en schijnt gezellig naar binnen. De koffie pruttelt en de Kaiserbroodjes liggen te wachten op de eerste hap. Met verwarde haren en nog slaperige ogen wordt de jeugd langzaam wakker en schuift aan tafel. Nog even douchen en om half negen zitten we in vol ornaat in de auto op weg naar de zonnige piste. Juliet huurt een paar stokken en Collin heeft schoenen en ski’s nodig. De skipassen zijn snel aangeschaft en we zitten al snel in de gondel naar boven. Boven aangekomen blijken mijn pas aangekochte, zo goed als nieuwe, tweedehands schoenen te groot te zijn voor mijn bindingen . Er wordt besloten dat Collin op mijn ski’s gaat skiën en ik terug naar beneden ga om Collins ski’s om te ruilen voor grotere. In mijn eentje en een beetje chagrijnig zit ik in de gondel naar beneden, dan kom ik erachter dat Collins ski’s toch nog groter te stellen zijn en kan ik met dezelfde gondel weer naar boven. Ik wordt wat vreemd aangekeken door mijn medepassagiers maar ach het zijn maar Duitsers. Tijdens de pittoreske rit naar boven krijg ik via Whatsapp de melding dat de jongens en Juliet de Blauwe piste 5 alvast naar beneden nemen. Helaas is er totaal geen 4G dekking in dit gebied en uit het zicht van de gondel is er dan ook geen communicatie mogelijk met de rest. Na drie afdalingen over piste 5, die trouwens rood bleek te zijn, nog steeds geen rood jasje en oranje broek te zien. Eindelijk zie ik een paar mooi bruine ski’s in de lift met een jongen er aan vast, Collin. Samen speuren we het hele gebied af maar zonder resultaat. “ Meneer heeft u een jongen gezien met een wat vlassig snorretje in een oranje broek en een meisje met een te dure rode Nord face jas?”, “ nee niet gezien” was telkens het antwoord. Diverse berichtjes worden achtergelaten bij de gondel maar geen antwoord en diep, diep in de middag, eindelijk dan toch een oranje broek en een duur rood Nord Face jasje. Een ietwat vermoeide Juliet skiet als een ballerina de blauwe helling af, in no time zijn we bij de stoeltjeslift. Onder het genot van goulash soep, patat met kip-nuggets en halve liters frisdrank, wordt er in het panorama restaurant op de Steinplatte genoten van het geweldige uitzicht over de wit besneeuwde Alpen. Dichtbij zijn de ruwe toppen van de Wilder Kaiser zichtbaar, in de verte torent de Grossglockner boven de rest van de Alpenreuzen uit, boven de Steinplatte zweeft een machtige Arend op zoek naar een prooi. Juliet blijft nog even in het restaurant om van het uitzicht te genieten en haar social media bij te werken, de mannen doen nog een rondje in het toch wel uitgebreide gebied. Boodschappen worden gedaan in het naastgelegen dorpje Lofer want de Spar in Waidring is dicht op zondag. In een record tijd schotelt Juliet een geweldige maaltijd op tafel die binnen de kortste keren in onze hongerige magen verdwenen is. Ondanks de gebrekkige communicatie van vanmorgen was het toch een superdag. Jongens bedankt, op naar morgen.