Tour du Voer, dag 1
We beginnen het raceverslag van deze dag met een lied >>>
Waar in ’t bronsgroen eikenhout, ’t nachtegaaltje zingt.
Over ‘t malse korenveld, ’t lied des leeuweriks klinkt.
Waar de hoorn des herders schalt, langs der beekjes boord.
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord! (2×)
Kenners van het Nederlandse lied en liefhebbers van samenzang herkennen hierin het eerste couplet van het Limburgs volkslied, en alhoewel we in België zitten toch zeer toepasselijk voor deze eerste Tour du Voer dag
Want wakker geworden met de klaterende Voer vlak langs ons huisje, met de geur van bacon en eieren en het kwetteren van eerder genoemd nachtegaaltje, tja veel beter wordt het niet!
Er werd ontspannen ontbeten en rond 9:30 stonden we allemaal klaar, 11 man in lycra. Tenminste, onder de winterkleding, want het was best koud. Het voorspelde teffesweer bleef eigenlijk wel achterwege, op een mooie hagelbui na dan, en goed kleden was nodig vanwege de koude.
De ruige Vlaamse singletrack paadjes werden regelmatig verwisseld met mooie, Nederlandse wegen. Klimmen, dalen, slokkie drinken in een wijngaard, een auto verkopen (Arie) en weer verder, het was mooi, vermoeiend en tegelijk warm en koud. Ik nam helaas wat meer kilo’s mee naar boven dan vorig jaar, en dat eist zijn tol. Gezeten op de oudste fiets van het veld , de 2011 Centurion Backfire Ultimate 29er, was het toch prima toeven, en de vertrouwde 3*10 deed zijn werk vlekkeloos. Wel vermoeiend in de bagger als je het meest op de weg fietst, maar daarvoor zeggen we ook ‘Fietsuh Kut!’
Niemand lek gereden de hele dag trouwens.
Met een chirurgische timing & precisie kwamen we aan bij Het Rode Bos. Officieel de hoogstgelegen brasserie van Vlaanderen op 260 meter hoogte, vanwaar we de onheilspellende en plotseling opkomende storm en hagel konden aanschouwen en pareren vanuit de aangebouwde serre. Wel een beetje tochtig, maar beter dan buiten! Na een goede lunch verder naar het zuiden, via leuke paadjes die we vorig jaar niet hadden kwamen we aan bij het open spoorwegmuseum, waar de Hollandse vertrutting inmiddels haar intrede had gedaan, zo vlak bij de Waalse onzichtbare taalgrens. Er waren hekken geplaatst, het grind was geveegd, en de lelijkste treinstellen door de shredder gehaald. De nep-wout en de kinderspeelplaats met rubberen tegels ontbraken nog, maar die zijn er in 2020 dan zeker! Helaas, maar we gingen weer mooi offroad terug naar onze Hoeve, via mooie paadjes, klimmetjes en vervelende lange asfalt wegen bereikten we Teuven, waar we met een laatste krachtinspanning met elkaar de laatste hoogtemeters bedwongen. Vanaf de Plank met een jezusvaart naar beneden, jammer dat Arie K doorschoot, en eenmaal aangekomen bij de Hoeve wachtte ons een oase van (herstel) bier, chips, nootjes en chocomel. Het hoogtepunt moest nog komen die dag, en alhoewel de douche ook on-belgisch goed aanvoelde, was het vooral het diner in wederom Het Rode Bos, die ons allemaal omver blies. Leuk, goed, veel, gezellig en goedkoop, en een vriendelijke serveerster met dito tongval. Na de speciaal bieren en voedsel was het niet voor niks dat we ‘s avonds allemaal geen grote bek meer hadden, dus helaas bleef de samenzang achterwege.
Waar de brede stroom der Maas, statig zeewaarts vloeit.
Weelderig sappig veldgewas, kostelijk groeit en bloeit.
Bloemengaard en beemd en bos, overheerlijk gloort.
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord! (2×)
Toevallig past dag 2 van Tour du Voer heel goed bij het 2e couplet van het Limburgs volkslied!
Wederom wakker worden met dezelfde geneugten, en met voldoende tijd om nog even remblokjes te vervangen (bedankt voor je Torx Aad) en uitgebreid te defeceren waren we weer op pad. Lichtelijke zadelpijn nu en ik ben geen Fruhsporter zoals de Duitsers zeggen, dus het eerste uurtje deed zeer. Later beter geworden, mijn endurance motortje doet het wel, alleen gaat hartslag naar 180 bij die leuke klimmetjes. Onderweg ingehaald door een stel met 500W electrische ATB’s, die een demo klimmen gaven. Toch is het valsspelen vind ik. In het groene gras een Kleine erg doordat Jan met 1400W de 12 speed ketting van hem zijn fiets brak, maar snel gerepareerd. Via omzwervingen aangekomen bij Margraten, waar op 5 mei een delegatie veteranen met oude ijzer voor de poort stonden en een kwarrig type die vond dat de fietsen in de weg stonden. Foto’s maken en snel weg van hier, we kregen het koud. Inmiddels was A Vlieg ook bij het gezelschap, maar ging Aad eerder weg vanwege de beker, dus totaal bleef gelijk. Bij het binnenrijden van Maastricht begon het te regenen, en weer precies een koffiepauze bij Brasserie Bonhomme, waar we een beetje detoneerde met de hoofdzakelijk Duitse dikke oudjes die om 12:30 al aan de evenzo dikke schnitzels zaten. Daarna verder naar het klapstuk, de ATB route op de Pietersberg! Beetje zenuwachtig was ik wel, want ik weiger soms in een spannende afdaling als een afgekeurd politiepaard na een nitraatbommetje. Is destijds gekomen door een salto in een afdaling met de mooie Focus 26″ die ik toen had, met hoge snelheid van een viaduct af in de pittoreske Maasvlakte Volgens Siem kon het…… Sleutelbeen verschoven en niet meer goed gekomen, toen in 2010. Maar de route was toch erg leuk! De klei was wel glibberig en vet, maar de paadjes waren erg uitdagend en (weer) vermoeiend. Als deze baan droog ik kom ik er graag terug. Daarna via de Maas en pontje bij Eijsden en via wat bergjes terug naar de Hoeve. (grappig, Thijs zonneveld zegt over Nederland dit:
Dit land is plat. Nou ja, bijna dan. Een paar heuveltjes hebben we, die ze in andere landen waarschijnlijk niet eens een naam zouden geven. In Frankrijk heeft iedere willekeurige camping een Keutenberg waar je met je pleerol tegenaan moet klauteren als je wilt kakken. De Mont Ventoux vindt het vast heel schattig dat we de Cauberg een berg noemen. En als je in Colombia vertelt dat we een vuilnisbelt hebben geasfalteerd om ertegenaan te kunnen fietsen, dan kijken ze je aan alsof je een witte koersbroek draagt.)
Bij de Hoeve aangekomen, weer herstel bier, douchen, inpakken en schoonmaken en naar het Piepske voor het gala-diner.
Heren, het was een geweldig weekend, veel lachen zonder erg en pech. Vergonde keer weer!
Auteur: Mark